อาสาสร้างสุข

เด็กป่วยก็มีความต้องการ เหมือนเด็กปกติเพียงแต่ว่าด้วยภาวะความเจ็บป่วยของเขา ทำให้ความสามารถของเขาลดน้อยลง และด้วยเด็กเป็นวัยที่ร่าเริง มีการเล่นเป็นงานประจำ เป็นวัยที่ต้องการอิสระทั้งด้านความคิดและการเคลื่อนไหว เมื่อถูกจำกัดการเคลื่อนไหว การเล่น การสำรวจตรวจสอบและซุกซนตามวัยของเขา ก็เลยมีผลทำให้เขาหงุดหงิดง่าย ขี้น้อยใจ ซึมเศร้า ขี้โมโห เอาแต่ใจตัวเองจนผู้ปกครองบางคนบอกว่าตั้งแต่ลูกป่วยนิสัยเปลี่ยนไปมากซึ่ง ก็ไม่เข้าใจว่าเกิดจากอะไร แต่ถ้าคนที่เคยต้องนอนโรงพยาบาลจะเข้าใจดีว่ามันรู้สึกอึดอัดแค่ไหน ความเป็นอิสระของเราจะถูกยึดไปโดยทีมผู้รักษา ฉะนั้นถ้าสงสัยว่าทำไมเด็กจึงมีพฤติกรรมที่ไม่น่ารักก็ลองสมมุติว่าเป็นตัว เราจะรู้สึกอย่างไร ผู้ใหญ่บางคนยังกลัวเข็ม กลัวการผ่าตัดเลย ยิ่งอายุมากยิ่งดื้อ จนมีคนพูดว่ายิ่งแก่ยิ่งเหมือนเด็ก ก็คิดเอาเองแล้วกันว่าเหมือนกันอย่างไร ซึ่งการที่แต่ละคนจะคิดอย่างไรก็ขึ้นกับประสบการณ์ของตนเองที่เคยได้รับมา ดังนั้นการทำงานกับเด็กป่วย ควรตั้งต้นจากการมีจิตเมตตาเป็นที่ตั้ง มีอารมณ์ขันช่วยเสริม มองโลกในแง่ดีและมีกำลังใจมากพอที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่นได้รับรู้ว่า....โลก ใบนี้ไม่ไร้ซึ่งความรัก มีสิ่งทดแทนรักเติมเต็มให้กับเด็กที่นอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล แม้ว่าจะต้องทุกข์ทรมานก็ยังมีน้ำใจหล่อเลี้ยงดวงใจน้อยๆ เสมอ...